Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως όταν έσκασε η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση, το 2008, και κατόπιν εξαπλώθηκε παντού, η κυβέρνηση Καραμανλή δήλωνε πως η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και δεν κινδυνεύει. Το αποτέλεσμα ήταν πως η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που μπήκε στα μνημόνια και η πρώτη που κατ’ ουσίαν χρεοκόπησε. Οσο σπάνια παρακολουθούμε τις διεθνείς εξελίξεις τόσο σπανιότερα προετοιμαζόμαστε και προσαρμοζόμαστε έγκαιρα σε αυτά που νομοτελειακά ακολουθούν.

Ετσι, σήμερα ο πολιτικός διάλογος και η κομματική ενασχόληση επικεντρώνονται σε πραγματογνωμοσύνες, ξυλόλια, πυρόσφαιρες και τα λοιπά συναφή. Ωστόσο, την ίδια ακριβώς ώρα εκθεμελιώνεται η παγκόσμια πολιτική, οικονομική και κοινωνική τάξη, μέσα στην οποία έζησε η Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν ο κόσμος που θεμελιώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις χώρες της Ευρώπης οι οποίες δεν βρέθηκαν κάτω από τη σοβιετική κατοχή. Ηταν ο κόσμος στον οποίο η Αμερική και η Ευρώπη γέννησαν αυτά που έως τώρα αποκαλούσαμε «δυτικό κόσμο», «δυτικές αξίες». Αυτά πια δεν υπάρχουν. Με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και καταιγιστικές κινήσεις η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ κατεδαφίζει αυτό τον κόσμο. Και σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με εντελώς νέες -πρωτόγνωρες- καταστάσεις.

Η Δύση δεν είναι πλέον ενιαία. Αλλού βρίσκεται η Αμερική και αλλού βρίσκεται προς το παρόν η Ευρώπη. Με την Αμερική ωστόσο να επιχειρεί να την εγκλωβίσει στον τραμπισμό, την κυρίαρχη πλέον ιδεολογία της. Η ιδεολογία αυτή απορρίπτει με απέχθεια τις μεταπολεμικές δυτικές αξιακές θέσεις και τοποθετεί στη θέση τους ως κεντρικούς άξονες τη στρατιωτική ισχύ και την οικονομική συναλλαγή, συμμαχώντας με τις απανταχού αναθεωρητικές δυνάμεις του κόσμου. Από τη Ρωσία του Πούτιν έως τα διεφθαρμένα δικτατορικά αραβικά καθεστώτα και την Τουρκία του Ερντογάν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μικρή απόσταση χωρίζει την επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία από τις απειλές του Τραμπ για στρατιωτική κατάληψη της Γροιλανδίας.

Ηδη ο τραμπισμός έχει εξαχθεί στην Ευρώπη. Και όχι μόνο. Δεν είναι μόνο η Μελόνι στην Ιταλία, η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, το AfD στη Γερμανία, ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, τα ακροδεξιά κόμματα και κινήματα που υποστηριζόμενα από το τραμπικό σύστημα ανεβαίνουν παντού στην Ευρώπη, από νοτιοανατολικά στα Βαλκάνια έως βορειοδυτικά στις σκανδιναβικές χώρες.

Είναι και οι ραγδαίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και οι συνολικές γεωπολιτικές ανατροπές τις οποίες καθημερινά σχεδόν ανακοινώνει ο Αμερικανός πρόεδρος. Αντιστάσεως μη ούσης. Ασφαλώς όχι από τις χώρες που ευνοούνται. Ασφαλέστερα όχι από τις χώρες που είναι αντίθετες αλλά δεν έχουν την ισχύ να του αντιπαρατεθούν. Και ασφαλέστατα ούτε από την ίδια την Αμερική, καθώς ο Τραμπ ελέγχει απολύτως πλέον όλες τις εξουσίες, δικαστική, νομοθετική, εκτελεστική, κονιορτοποιώντας όλα τα θεσμικά αντίβαρα στα οποία παραδοσιακά είχε στηριχθεί η αμερικανική δημοκρατική τάξη πραγμάτων.

Ετσι, την ώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος κλείνει εμπορικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων με τις αραβικές χώρες και αποδέχεται αεροπλάνα εκατοντάδων εκατομμυρίων ως προσωπικά του δώρα, εγκαταλείπει τον παραδοσιακό σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, το Ισραήλ, συνομιλεί απευθείας με τη Χαμάς, τους Χούθι και το Ιράν αγνοώντας πλήρως την αμέσως ενδιαφερόμενη ισραηλινή κυβέρνηση, συναντάται και εγκωμιάζει τον φερόμενο ως ισχυρό άνδρα του νέου συριακού καθεστώτος Αχμέντ αλ Σάρα, πρώην τζιχαντιστή και ηγετικό στέλεχος της Αλ Κάιντα, αίρει όλες τις κυρώσεις εναντίον της χώρας του και εγκαθιστά ως γενικό τοποτηρητή του στην περιοχή τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο επίσης εκθειάζει ως ισχυρό και άξιο ηγέτη.

Μάλιστα ήδη ετοιμάζεται να άρει και τις εναντίον της Τουρκίας κυρώσεις που είχαν επιβάλει οι προηγούμενοι Αμερικανοί πρόεδροι λόγω των σχέσεων Ερντογάν - Πούτιν και της εγκατάστασης στην Τουρκία των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων.

Είναι φανερό πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συνολική αναπροσαρμογή όλων των γεωπολιτικών και οικονομικών δεδομένων όχι μόνο συνολικά στον κόσμο, αλλά πολύ ειδικότερα στην περιοχή μας, τον χώρο δηλαδή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου βρίσκονται η Ελλάδα, η Κύπρος, η Τουρκία, η Συρία και το Ισραήλ. Και στον χώρο αυτό πλέον ο Τραμπ ανακηρύσσει επικυρίαρχο στρατηγικά και διπλωματικά τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εγκαταλείποντας τους παραδοσιακούς συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών και κυρίως το Ισραήλ. Στον Ερντογάν, εξάλλου, έχει αναθέσει και τις επιχειρήσεις διευθέτησης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

Εν όψει όλων αυτών των πρωτόγνωρων που συμβαίνουν στην περιοχή, αποτελεί μία ακόμη ένδειξη εγκλεισμού στον ελληνικό μικρόκοσμό μας η αποκλειστική ενασχόληση με τα ξυλόλια, τις πυρόσφαιρες και τις πραγματογνωμοσύνες, θέματα για τα οποία αρμόδια πλέον είναι μόνο η Δικαιοσύνη. Και είναι απορίας άξιον γιατί η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός συνεχίζουν να ασχολούνται με την προσωπική ατζέντα της κυρίας Κωνσταντοπούλου και των ακολούθων της. Διερωτώμαι δε τι ακριβώς αναμένει ο πρωθυπουργός για να καλέσει τους αρχηγούς των κομμάτων, να τους ενημερώσει για τις νέες ραγδαίες εξελίξεις και να τους θέσει αντιμέτωπους και με τις δικές τους ευθύνες.

protothema.gr