Το μήνυμα των συγκεντρώσεων για την τραγωδία στα Τέμπη ήταν ηχηρό και ξεκάθαρο:

Οι πολίτες ζητούν την πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης και την απόδοση ευθυνών σε όλα τα επίπεδα, χωρίς συγκάλυψη ή πολιτικές σκοπιμότητες. Οι μαζικές κινητοποιήσεις εκφράζουν την οργή για την έλλειψη μέτρων ασφαλείας, την κακή διαχείριση και την αμέλεια που οδήγησαν στην τραγωδία. Το μήνυμα είναι σαφές: «Φτάνει πια με την ανευθυνότητα».

Μέσα από τα συνθήματα και τη μαζικότητα, οι πολίτες έδειξαν ότι δεν θα αφήσουν να ξεχαστεί η τραγωδία. Θέλουν να διασφαλίσουν πως το αίτημα για δικαιοσύνη παραμένει ζωντανό. Η αγανάκτηση δεν αφορά μόνο την τραγωδία, αλλά και το ευρύτερο σύστημα που επέτρεψε να συμβεί. Υπάρχει απαίτηση για δομικές αλλαγές στη διαφάνεια, την ασφάλεια και τη διακυβέρνηση. Οι συγκεντρώσεις ανέδειξαν το αίσθημα της συλλογικότητας, καθώς άνθρωποι από διαφορετικές ηλικίες, επαγγέλματα και πολιτικές κατευθύνσεις ενώθηκαν για έναν κοινό σκοπό: τη διεκδίκηση ενός δικαιότερου μέλλοντος.

«Δεν είναι ατύχημα, είναι έγκλημα»:

Το σύνθημα αυτό αποτυπώνει την κοινή πεποίθηση ότι η τραγωδία δεν ήταν απλά αποτέλεσμα κακής τύχης, αλλά συνέπεια διαχρονικών παραλείψεων, αδιαφορίας και έλλειψης λογοδοσίας. Οι νέοι, που αποτελούν το μέλλον της χώρας, έστειλαν ένα ισχυρό μήνυμα ότι δεν ανέχονται πλέον να γίνονται θύματα ενός συστήματος που δεν τους προστατεύει. 

Οι συγκεντρώσεις αυτές αποτέλεσαν μια συλλογική κραυγή αγανάκτησης και μια απαίτηση για ένα μέλλον με περισσότερη δικαιοσύνη, διαφάνεια και ασφάλεια. Το μήνυμα είναι πως η φωνή των πολιτών δεν μπορεί να αγνοηθεί και η αλλαγή είναι αναγκαία.

«Δεν έχω οξυγόνο», φράση που μπήγει μαχαίρι στην καρδιά... 30 άνθρωποι, νέοι, επέζησαν του δυστυχήματος και κάηκαν ζωντανοί... Παραφρασμένη η φράση, η κοινωνία μας δεν έχει οξυγόνο. Δεν έχει πλέον άλλο οξυγόνο. Ασφυκτιά, προσπαθεί να ανασάνει. Την πνίγει το άδικο.. Προσπαθεί να αναπνεύσει..Ουρλιάζει για οξυγόνο...

Η κοινωνία μας δεν έχει οξυγόνο όταν οι θεσμοί αδυνατούν να λειτουργήσουν με διαφάνεια και αμεροληψία, οι πολίτες νιώθουν ότι δεν υπάρχει αέρας δικαιοσύνης. Αυτό τους κάνει να χάνουν την πίστη τους σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει τους αδύναμους.

Η κοινωνία φαίνεται να λειτουργεί με βάση τις ανάγκες των λίγων, αφήνοντας τους πολλούς να ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της οικονομικής ανισότητας, της κοινωνικής αδικίας και της έλλειψης ευκαιριών.Ο «αέρας» που χρειάζεται μια κοινωνία είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Όταν όμως οι νέοι νιώθουν ότι το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο, και οι μεγαλύτεροι παλεύουν να επιβιώσουν, η ελπίδα στερεύει, και μαζί της και το οξυγόνο της κοινωνίας. Όταν η φωνή των πολιτών δεν ακούγεται, είτε λόγω της έλλειψης διαλόγου είτε λόγω φίμωσης, το αίσθημα της ασφυξίας εντείνεται. Η κοινωνία χρειάζεται ελευθερία και χώρο για έκφραση, διαφορετικά πνίγεται.Κυριολεκτικά, η έλλειψη οξυγόνου συνδέεται και με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Μια κοινωνία που καταστρέφει τα φυσικά της συστήματα χάνει την ίδια τη βάση της ύπαρξής της.

Για να ξαναβρεί η κοινωνία μας το οξυγόνο της, χρειάζεται:

Αλήθεια και διαφάνεια.
Ενότητα και συλλογικότητα.
Σεβασμό και αλληλεγγύη.
Δράσεις για το περιβάλλον και τις μελλοντικές γενιές.

Η φράση αυτή δεν είναι μόνο περιγραφή της κατάστασης, αλλά και μια κραυγή για αλλαγή. Μια πρόσκληση να ανοίξουμε τα παράθυρα της κοινωνίας και να αφήσουμε να μπει καθαρός αέρας, γεμάτος δικαιοσύνη, ελπίδα και προοπτική.

Χ@ρα