τις Αναπτυξιακές, τις Ειδικού Σκοπού εταιρείες, τους φορείς που συχνά λειτουργούν ως υβριδικές δομές μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, χωρίς όμως να απολαμβάνουν τις απαιτούμενες δικλίδες ελέγχου.

Το σημείο που βάζει το δάχτυλο στο τραύμα είναι σαφές:
οι πολίτες εκπαιδεύονται να αποδέχονται μια εικόνα «επιμέλειας» που δεν συνοδεύεται πάντα από πραγματική διαφάνεια. Και όταν εμφανίζονται εκείνοι που ζητούν εξηγήσεις, ερωτήματα, έλεγχο βαφτίζονται «ενοχλητικοί».

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Θεσμικοί παράγοντες, πρώην και νυν, δημιουργούν ένα πλέγμα ανθρώπων που λειτουργεί σαν αυτοτροφοδοτούμενος μηχανισμός: οι ίδιοι και τα «ψυχοπαίδια» τους, όπως ειρωνικά γράφει η Κοτσίρη. Η επιδίωξη είναι πάντα η ίδια: να μην αλλάξει τίποτα, να μείνει κλειστό το σύστημα, να μην μπει φως σε διαδικασίες που αφορούν δημόσιο χρήμα.

Το πιο ανησυχητικό όμως βρίσκεται στο φινάλε της ανάρτησης:
ο πολίτης μένει Θεατής. Όχι συμμέτοχος, όχι ελεγκτής, όχι συνδιαμορφωτής. Θεατής σε μια παράσταση πίσω από μισοτραβηγμένη αυλαία.

Και όταν η πολιτική και η τοπική αυτοδιοίκηση επιτρέπουν ή σχεδιάζουν τέτοιου είδους «σκιώδεις» δομές, τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο θεσμικό. Είναι δημοκρατικό.

Κάποιος πρέπει να μιλήσει γι’ αυτό.
Και να επιμείνει.