Κι όμως, αντί για ξεκάθαρες απαντήσεις και θεσμική σοβαρότητα, η συζήτηση αποκάλυψε ένα τοπίο αβεβαιότητας, ελλείψεων και… «καλής πίστης».

Το ερώτημα που κανείς δεν απάντησε

Ο επικεφαλής της μειοψηφίας, Δημήτρης Πιστεύος, έθεσε το πλέον αυτονόητο:
γνωρίζει ο δήμος πόσο νερό αντλεί και εμπορεύεται η εταιρία;
Και, κυρίως, ποια είναι τα έσοδα του δήμου από αυτή τη δραστηριότητα;

Η απάντηση του αντιδημάρχου κ. Τσολάκου ήταν θολή:
ναι μεν υπάρχουν έσοδα, αλλά καταλήγουν σε γενικό κωδικό, όχι, δεν αποτελούν ανταποδοτικότητα προς τη Στυμφαλία, και ως προς τον έλεγχο… «δεν γνωρίζουμε αν η υπηρεσία έχει δυνατότητα».

Και τα δελτία παραγωγής; Κανείς;

Όταν ο κ. Πιστεύος ρώτησε εάν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός που να παρακολουθεί τα δελτία παραγωγής της εταιρίας και να τα αντιπαραβάλλει με τις ποσότητες νερού που αντλούνται, η απάντηση ήταν αποκαλυπτική:
«Δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την επιχείρηση.»Ένας δήμος που δεν μπορεί καν να ελέγξει το νερό του. Η παραδοχή από μόνη της θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό.

Αποδοχή αδυναμίας από την ίδια τη δημοτική αρχή

Τον τόνο έδωσε ο αντιδήμαρχος Μυττάς, ο οποίος ομολόγησε:
«Είμαστε στο απόλυτο χάος. Όλα γίνονται καλή τη πίστη.»

Σε κάθε σοβαρό Δήμο της χώρας, η φράση αυτή θα άνοιγε συζήτηση για ευθύνες και άμεσες διορθωτικές ενέργειες. Στο Δ.Σ. Σικυωνίων, απλώς καταγράφηκε.

Ακόμη πιο αιχμηρή ήταν η τοποθέτηση του δημοτικού συμβούλου της μειοψηφίας κ. Τσέκου, που έθεσε το εύλογο ζήτημα δικαιοσύνης:
πώς είναι δυνατόν οι επιχειρηματίες του Κιάτου να πληρώνουν πανάκριβα το νερό τους, ενώ η εταιρία που το εμπορεύεται να μην ελέγχεται επαρκώς ούτε για ποσότητες ούτε για ανταποδοτικά;

Η απάντηση των αντιδημάρχων Φιακά και Μυττά ήταν ένα λιτό «θα έπρεπε», μια παραδοχή ότι οι διαδικασίες που θα έπρεπε να έχουν θεσπιστεί εδώ και χρόνια, απλώς… δεν υπάρχουν.

Κι όμως, όταν λείπει ο δήμαρχος, υπάρχει διάλογος…

Η συζήτηση κύλησε αναπάντεχα ομαλά. Ίσως επειδή έλειπε ο δήμαρχος κ. Σταματόπουλος, όπως σχολιάστηκε χαριτολογώντας στο τέλος. Nαι, έλειπε, αν και το θέμα σοβαρό!
Αλλά το θέμα δεν σηκώνει χιούμορ, αφορά το νερό μιας ολόκληρης περιοχής, τους υδάτινους πόρους ενός τόπου που ιστορικά έχει τροφοδοτήσει μεγάλο μέρος της Κορινθίας.

Πώς να σταθεί ψύχραιμος ο πολίτης όταν ακούει από επίσημα χείλη ότι:

• Δεν γνωρίζουμε πόσο νερό αντλείται.
• Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την εταιρία.
• Δεν υπάρχουν ανταποδοτικά για τη Στυμφαλία.
• Δεν υπάρχουν μηχανισμοί για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του δήμου.
• Και όλα αυτά σε μια εποχή που οι τοπικές κοινωνίες στενάζουν από κόστη, ελλείψεις και ανισότητες.

Η Στυμφαλία ένας τόπος που ήδη δοκιμάζεται οικονομικά και δημογραφικά, βλέπει το φυσικό της κεφάλαιο να φεύγει σε βυτία και μπουκάλια, αλλά τα οφέλη να χάνονται σε «γενικούς κωδικούς».
Κι αυτό δεν μπορεί να είναι αποδεκτό. Ούτε θεσμικά, ούτε ηθικά.

Το Δημοτικό Συμβούλιο δεν χρειάζεται άλλες παραδοχές του τύπου «χάος». Χρειάζεται πλαίσιο, έλεγχο, διαφάνεια και διαδικασίες.Χρειάζεται να λειτουργήσει ως θεματοφύλακας του δημόσιου συμφέροντος και όχι ως παρατηρητής μιας ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας που αξιοποιεί δημόσιο πόρο.

Γιατί το νερό δεν είναι προϊόν.
Είναι υπόθεση όλων μας.