Ζητήματα διάκρισης, αξιοκρατίας και συλλογικής βελτίωσης των όρων και συνθηκών εργασίας του προσωπικού που εργάζεται σε αυτό, αναφέρει μεταξύ άλλων, ο Σύλλογος Εργαζομένων του Μουσείου Ακρόπολης (Σ.Ε.Μ.Α.) λίγες μέρες πριν την επέτειο των 15 χρόνων λειτουργίας του.

Τα ζητήματα που θέτει ο Σ.Ε.Μ.Α. είναι τα εξής:

«Ενώ το Μουσείο Ακρόπολης ως φορέας Πολιτισμού προωθεί την πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα, φαίνεται να ξεχνά τη συμβολή του ανθρώπινου παράγοντα, των εργαζομένων του δηλαδή στην επίτευξη αυτών των σκοπών.

Οι εργαζόμενοι στεκόμαστε περήφανα πίσω από τη λάμψη του εορτασμού της επετείου των δεκαπέντε ετών λειτουργίας του, έχοντας συνεισφέρει τα μέγιστα στην προστασία, μελέτη, ανάδειξη και προβολή των παγκόσμιας σημασίας αρχαιολογικών θησαυρών σε εκατομμύρια επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Δυστυχώς όμως, στο εσωτερικό περιβάλλον του Μουσείου Ακρόπολης τα περισσότερα ζητήματα λιμνάζουν εδώ και πολλά χρόνια.

Συγκεκριμένα:

Έλλειψη προσλήψεων μόνιμου προσωπικού: Τόσα χρόνια δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική ενέργεια για την πρόσληψη νέου μόνιμου προσωπικού στο Μουσείο με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στη χώρα (1.900.950 επισκέπτες το 2023). Αντ’ αυτού, το ανθρώπινο δυναμικό μειώνεται από τις συνταξιοδοτήσεις και παραιτήσεις των υφιστάμενων εργαζομένων, που εν τω μεταξύ παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Η έλλειψη μόνιμου προσωπικού έχει διαπιστωθεί σε όλες τις διευθύνσεις, την ώρα που το εποχικό προσωπικό (κι αυτό για ελάχιστες μόνο ειδικότητες) διαρκώς ανακυκλώνεται και πρέπει να εκπαιδεύεται, μέχρι η σύμβασή του να λήξει και η εκπαίδευση να επαναληφθεί με την επόμενη “φουρνιά”.
Διακρίσεις στο ενιαίο σύστημα κινητικότητας και μεταθέσεων των δημοσίων υπαλλήλων: Το Μουσείο Ακρόπολης ως δημόσια υπηρεσία και οι εργαζόμενοί του ως κρατικοί λειτουργοί, δεν συμμετέχουν στο Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας. Έτσι, διαιωνίζεται το πρόβλημα της ελλιπούς στελέχωσης σε μόνιμο προσωπικό του Μουσείου. Επιπλέον, οι υπάλληλοι δεν μπορούν να εξελιχθούν και να αλλάξουν επαγγελματικό περιβάλλον. Ενώ δηλαδή, στο δημόσιο προβλέπονται τρόποι μεταθέσεων, μετατάξεων και αποσπάσεων, το προσωπικό του Μουσείου Ακρόπολης δεν μπορεί να μετακινηθεί, ακόμα και όταν χρήζουν λόγοι υγείας.
Διακρίσεις στην επιδοματική πολιτική: Τα επιδόματα όπως το επικίνδυνης & ανθυγιεινής εργασίας και του διαχειριστή εσόδων, που είναι θεσμοθετημένα για τους δικαιούχους όλων των Μουσείων και Αρχαιολογικών Μουσείων της χώρας, δεν καταβάλλονται σε εργαζόμενους του Μουσείου Ακρόπολης. Έχουμε το παράδοξο ειδικότητες, όπως συντηρητές αρχαιοτήτων και έργων τέχνης που έρχονται σε επαφή με χημικές ουσίες, τεχνικοί, ηλεκτρολόγοι, νυχτοφύλακες που εργάζονται στο Μουσείο, να μη λαμβάνουν το ίδιο επίδομα που δικαιούνται αποσπασμένοι του υπουργείου Πολιτισμού στο Μουσείο, πέραν όλων των υπολοίπων δικαιούχων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους της χώρας. Με αυτό τον τρόπο το υπουργείο δεν αναγνωρίζει την επικινδυνότητα και ανθυγιεινή εργασία για εμάς, επειδή δεν φρόντισε να προβεί στις απαραίτητες ρυθμίσεις.
Απουσία θεσμικής διαδικασίας επιλογής και τοποθέτησης προϊσταμένων: Το σύστημα επιλογής και τοποθέτησης προϊσταμένων σε θέσεις ευθύνης δεν εφαρμόζεται στο Μουσείο Ακρόπολης, παρόλο που έχει θεσμοθετηθεί για όλη τη δημόσια διοίκηση. Αντ΄αυτού, οι επιλογές γίνονται από το ΔΣ μέσω αναθέσεων, όπου ελλείψει διαφάνειας των κριτηρίων επιλογής και αξιοκρατίας, εκτός των άλλων, δοκιμάζονται και οι σχέσεις εργασιακής ειρήνης μεταξύ του προσωπικού.
Παρωχημένο μοντέλο οργάνωσης: Το οργανόγραμμα του Μουσείου δημιουργήθηκε πριν 11 χρόνια και υπηρετούσε άλλες ανάγκες. Εντούτοις, για πάνω από 10 χρόνια παραμένει απαράλλαχτο, την ίδια στιγμή που το υπουργείο έχει τροποποιήσει το οργανόγραμμά του τρεις φορές μέσα στο ίδιο διάστημα για όλες τις άλλες υπηρεσίες του.
Η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού εδώ και πέντε χρόνια δεν έχει απαντήσει ποτέ σε όλα τα παραπάνω, δεν μας έχει συναντήσει και δεν έχει δείξει εμπράκτως καμία διάθεση να βοηθήσει, την ίδια ώρα που η διοίκηση του Μουσείου Ακρόπολης μας παραπέμπει στο υπουργείο.
Τέλος, απόρροια μέρους των προαναφερθέντων, είναι σχεδόν το 1/3 του μόνιμου προσωπικού του μουσείου να έχει αναγκαστεί να προσφύγει στις δικαστικές αίθουσες, μη έχοντας πια άλλο τρόπο να βρει το δίκιο του.
Για εμάς, που βρισκόμαστε καθημερινά ¨στο παρασκήνιο¨ του Μουσείου Ακρόπολης, η βελτίωση των όρων και συνθηκών εργασίας, η γενικότερη αναβάθμιση του εργασιακού μας περιβάλλοντος και κυρίως η ανθρωποκεντρική προσέγγιση για όλα τα παραπάνω συνιστούν στοιχείο Πολιτισμού, ενός Πολιτισμού που οι έχοντες την εξουσία οφείλουν να επιδεικνύουν, ώστε να μην χάνεται μέσα στις ίδιες του τις ρίζες».