Το ζήτημα της οικοδόμησης στα χωριά και η αντίθεση στις κυβερνητικές επιλογές έχει λάβει διαστάσεις. Παρατηρείται ως αντίδραση ένας νομικισμός του δικαιώματος ιδιοκτησίας ή και ένας λαϊκισμός.

Η αντίληψη της χρήσης του εδάφους, των οικισμών, πρέπει να ξεφεύγει από την αντίληψη ότι σχεδιασμός είναι άθροισμα δικαιωμάτων να κτίζεις, όπως αυτά καθορίζονται, αξιολογούνται από κανονιστικούς μηχανισμούς του κράτους. Ένα κράτος που λειτούργησε και λειτουργεί ως μηχανισμός εσωτερικού ελγινισμού, «ξηρασίας» της υπαίθρου.

Στο συγκεντρωτικό κράτος η ανοικοδόμηση της χώρας απαιτεί νέες φόρμες σχεδιασμού. Απάντηση στις επιλογές αυτού του κράτους δεν είναι ο ατομικός δικαιωματισμός, αλλά η ένταξη των ατομικών σε επεξεργασμένες δημόσιες θεματικές.

Απέναντι στις φτωχές αντιδράσεις, αφετηρία νεοοικιστικού προγραμματισμού δεν είναι μόνο τα «όρια οικισμών», αλλά και η δικτύωσή τους, οι αναπτυξιακές προτάσεις με αγροπόλεις ροής ζωτικότητας βιοεδαφικών περιοχών. -----

Στο σημείωμα αυτό συμπληρώνεται με ένα μέρος από εισαγωγικό κείμενο δελτίου του Υπουργείου Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος το 1982, που τιτλοφορήθηκε «ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΝ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ». Ήταν στα πλαίσια της χωροταξικής παιδείας που έφερε στην χώρα ο Αντώνης Τρίτσης.