Έχει κάποιος σήμερα την αίσθηση ότι  εδώ και πολλά χρόνια αρκετοί πολιτικοί ή και απλοί πολίτες απορρίπτουν την αξία των δημοκρατικών αρετών και διαδικασιών ,χάνονται μέσα στα social media  και βυθίζονται ή στα σκοτεινά νερά της διαπλοκής ή στα απόνερα της ‘επανάστασης’.

Γιγαντώνουν το ελάχιστο και το ασήμαντο για να δηλώσουν την παρουσία τους στην κοινωνία των αντιστεκόμενων εναλλακτικών[sic],δοξολογούν το ‘αποκλίνον’ για να φαίνονται μη-συστημικοί,καλλιεργούν καταστροφικά σενάρια και προσκυνούν οποιοδήποτε  κομματικό ή κουλτουριάρικο τοτέμ,πεπεισμένοι ότι διαθέτουν το αλάθητο χάρισμα των illuminati και το νομιμοποιημένο χρίσμα των μηχανισμών ή το όραμα των μονομανών.

Mε μία ηθική [;] στάση passe-partout , ή και με το κομμάτι, αντικαθιστούν την Ανθρωπιά προς όλους με έναν περίεργο μονομερή ανθρωπισμό ‘των δικών μας’,με αλλότριες δοξασίες εκ-δίωξης ‘των κακών άλλων’,δηλαδή απανθρωποποιώντας την αντίθετη άποψη και τον φορέα της

Μέσα από μία φαντασιωμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας προσκυνούν σύμβολα αντί-στασης νεο-αγίων,τους οποίους [μοιάζει να] πιστεύουν ακόμα κι όταν τα ιστορικά ντοκουμέντα τους αποκαθηλώνουν.Όλες οι αλήθειες της ζωής και της επιστήμης γίνονται ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ,ώστε να χωράει μέσα στο καπέλο  και στους μύθους της ιδεοληψίας τους.

Ως μόνη κανονικότητα ανα-γνωρίζεται η αντικανονικότητα των αντι-θέσεών τους σε ό,τι και σε όποιον δεν υποκλίνεται  στα σκονισμένα τσιτάτα των αδιαμφισβήτητων Γραφών τους

Στο πολιτικό πεδίο αυτοί οι παλαιο-τοτεμιστές , με την ψυχή τους γεμάτη προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες,εξακολουθούν να βάλουν με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα εναντίον κάθε εικαζόμενου ‘εσωτερικού εχθρού’,συχνά με όρους βαρβαρότητας

Η βαρβαρότητα ,ως γνωστόν,δεν είναι ίδιον μόνον των πάσης φύσεως βαρβάρων.Κάνει εισπήδηση σε πολλές δράσεις /εκφάνσεις της δημόσιας ζωής,καθιστώντας όμηρους τους μη-βάρβαρους πολίτες.Οι βάρβαροι δεν χρησιμοποιούν πάντοτε όπλα.Έχουν σήμερα εκσυγχρονισθεί και προτιμούν τον πετροπόλεμο των  τρολο-ΜΜΕ και το αντάρτικο των δηλώσεων.

Μέσα σ’ένα τέτοιο πλαίσιο εκχυδα’ι’σμού της πολιτικής η Αριστερά οφείλει ν’αποφεύγει, στις ενδοκομματικές συγκρούσεις και διαμάχες ,να υιοθετεί απόψεις και πρακτικές ακραίων στοιχείων,οι οποίοι με βαση την ‘επαναστατική τους όσφρηση’ επιδιώκουν να ξεσκαρτάρουν όσους θεωρούν ενδοκομματικούς αντιπάλους ή να προβαίνουν σε ύπουλες δολοφονίες χαρακτήρων.

Δεν είναι απαραίτητο η Αριστερά ‘να φάει τα παιδιά της’ για ν’απο-δείξει την καθαρότητά της ή το ηθικό της πλεονέκτημα[sic] έναντι άλλων[παλαιότερων ή νεότερων κομματικών] εμφυλίων.

Νεκρές ζώνες πολιτικής συνείδησης δεν νοούνται,ούτε μετά την όποια έκβαση της αντι-παρά-θέσης, πρέπει να στηθούν οι –αλήστου ζαχαριαδικής μνήμης-‘συνελεύσεις ανακαταγραφής’,για να ελεγχθούν οι αντικαταστατικές[;] συμπεριφορές και να τιμωρηθούν οι σιωπήσαντες,οι απόντες και οι επικίνδυνοι

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας αλλά φοβού εξίσου τους ιδεοληπτικούς και πάθη φέροντας...

ΥΓ.’Γιατί να ξυπνήσουμε;
... με τόση ευθύνη
δεν θα ξέρουμε τι να την κάνουμε’’[Βασιλική Πετρούδη,Κατοικίδιες ζωές]