Μία έκθεση εμπνευσμένη από την ελληνική αρχαιότητα διοργάνωσε η Αμκε Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη, υπό την αιγίδα και υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αρχαίας Κορίνθου, με στόχο την υλοποίηση της Δράσης «Δίολκος Ες τας Κορινθίας», με διαδοχικές εκδηλώσεις από τις αρχές του φθινοπώρου του 2024.

Στην έκθεση που θα διαρκέσει έως τις 31 Δεκεμβρίου 2024 παρουσιάζονται πτυχές της αρχαιοελληνικής γλυπτικής από την Ακρόπολη των Αθηνών και αρχαιότητων που αναπαριστούν μορφές σε λευκό μάρμαρο η ορείχαλκο απο την παγκοσμίως γνωστή συλλογή του Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα. Περιλαμβάνει αρχέτυπα που απεικονίσθηκαν από τον φωτογραφικό φακό του Στεφάνου Σαμίου διαμέσου της συλλογής ATHENS WAS, καθώς και του Παναγιώτη Λάμπρου αντίστοιχα με το MONUMENTAL lNTERVAL, δύο ανθρώπων της τέχνης και της διανόησης που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στον τομέα δράσης τους εκφράζοντας σημαντικούς προβληματισμούς και ανοίγοντας νέες διαδρομές στη σύγχρονη τέχνη.

Η έκθεση συνοδεύεται από προβολή εικόνων του φωτογράφου της νέας γενιάς Ανδρέα Μόργκαν με τίτλο GRECIANS και σκεπτικό το πώς οι μορφές της κλασικής αρχαιότητας είναι κοντά στη δική μας εποχή και το ποσό συνεχίζουν να μας συγκινούν με τη διαχρονικότητα τους.

Ο Παναγιώτης Λάμπρου εξηγεί σχετικά με την ιστορία της συγκεκριμένης θεματικής:

”To 1998, το Μουσείο Μπενάκη και ο Φωτογραφικός Κύκλος ξεκίνησαν το project «Αθήνα 2001, Φωτογραφικές Όψεις και Απόψεις». Τι ήταν η Αθήνα, για εμένα; Κυρίως στη μνήμη μου, το Ένα σύμβολο= η Ακρόπολη. Όλες οι υπόλοιπες εντυπώσεις βρίσκονταν πίσω από αυτή. Γνωρίζα επίσης το έργο του Herbert List και το βιβλίο του «Hellas» από τη δεκαετία του 1930. Η λεπτομερής και σαφής άποψή του μου φαινόταν ρομαντική και πολύ μακρινή ιστορικά, περισσότερο σαν φαντασία. Ακόμα κι αν η αισθητική του είναι κομψή και καθαρή, πολιτικά δεν μου φαινόταν πια σωστή. Νιώθω τη θέαση μου σε διάλογο με το έργο του ύστερα από 68 χρόνια. Πήρα την άδεια να επισκεπτώ το μνημείο τον Οκτώβριο του 1998. Δεν έχω παρουσιάσει ή δημοσιεύσει τις φωτογραφίες αυτές μέχρι σήμερα.

Η εικόνα της πάντα καθαρή και λαμπερή κάτω από τον ήλιο συνοδεύεται με την ακτινοβολία της λάμψης από τους αιώνες που κουβαλάει και τον ιερό σκοπό που εξυπηρετεί σαν μνημείο. Έχω συνηθίσει την Ακρόπολη λουσμένη στο φως, γεμάτη κόσμο, τουρίστες, μαθητές. Το βράδυ φως από τους προβολείς για να μην χάνεται ποτέ η ικανότητα της να εξυψώνεται σαν μνημείο πέρα από την ιστορία και τον χρόνο. Είναι μια καταπληκτική προβολή του ανθρώπινου πνεύματος σε έξαρση.

Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να δω την ηρωίδα χωρίς φώτα, χωρίς ήλιο, χωρίς προσπάθεια καταγραφής της ομορφιάς των όγκων της, δεν ήθελα να την δω σαν μια καλή τουριστική κάρτα. Όλα αυτά τα ξέρω, τα ζω. Η φωτογραφική μου μηχανή με έμαθε να βλέπω έτσι όπως δεν έχω ξαναδεί ποτέ, αυτή την προσπάθεια κατέβαλα να αντιστρέψω τελείως την εικόνα που είχα για να δημιουργήσω μια καινούργια, εκεί όπου το δικό μου βλέμμα προσπαθούσε να συλλάβει το δικό της πνεύμα, να ανακαλύψω ένα καινούργιο μύθο για την ιστορία της και την άξια της”.

Ο Στέφανος Σάμιος ένας από τους πλέον καταξιωμένους επαγγελματίες στον χώρο της διαφημιστικής φωτογραφίας με πλήθος βραβείων στο ενεργητικό του και σημαντική παρουσία στην εικαστική φωτογραφία. διατηρεί συνεχή, ανοικτή επικοινωνία και συνεργασία με αμιγώς καλλιτεχνικούς χώρους. Διδάσκει φωτογραφία επί 30 χρόνια σε πανεπιστημιακό επίπεδο, οργανώνει workshops και masterclasses, αρθρογραφεί στο περιοδικό «ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ».

Οι συναρπαστικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, που αφορούν τα εκθεμάτα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, αφηγούνται την ιστορία του τι ήταν η Αθήνα, τι είναι η Αθήνα και τι θα μπορούσε να είναι η Αθήνα. Στην αισθητική του προσέγγιση κυριαρχούν οι αναφορές και η προσομοίωση της τέχνης των πρωτοπόρων των ξένων φωτογράφων περιηγητών στην Ελλάδα του 19ου αιώνα με τον πρωτόγονο εξοπλισμό έως αυτών της ιστορικής περίοδου του μεσοπολέμου. Ο ίδιος αναφέρεται ως εξής ”Επισκέφτομαι συχνά το Αρχαιολογικό Μουσείο, αποτελεί για μένα χώρο διαλογισμού και αποσυμπίεσης. Με την πάροδο του χρόνου, συγκεντρώθηκε ένα σημαντικό σώμα φωτογραφικού εργου με εμπνευση απο τα προγονικά αριστουργήματα. Ενώ η αρχική προσέγγιση ήταν αυθόρμητη, σταδιακά αισθάνθηκα ότι εγκαθιδρύεται ένας διάλογος μεταξύ φωτογραφίας και γλυπτικής”.