Πολλές είναι οι λέξεις που έρχονται στο μυαλό μου κάθε τέτοια μέρα. Σήμερα συνειδητοποιώ πως από όλα τα συναισθήματα, αυτό που με κατακλύζει περισσότερο είναι η «Ευγνωμοσύνη»!

Ευγνωμοσύνη απέναντι σε εκείνους χάρη στους οποίους άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της πτώσης της Δικτατορίας.

Ευγνωμοσύνη γιατί μας έδειξαν πως απέναντί μας δεν είχαμε τελικά τίποτα περισσότερο από εξ ίσου φοβισμένους ανθρώπους.

Ευγνωμοσύνη γιατί η στάση τους μάς έδωσε το παράδειγμα πως μόνο με αγώνα μπορείς να κερδίσεις αυτό που θέλεις.

Αλλά και ως άνθρωπος και ως πολιτικός, χρωστάω Ευγνωμοσύνη γιατί όσα έγιναν εκείνες τις ημέρες διαμόρφωσαν οριστικά την πολιτική και ιδεολογική μου κουλτούρα και μου έδειξαν ποιος θέλω να είμαι.

Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ξαναγίνονται επίκαιρα και αυτό δεν είναι καλός οιωνός για την κοινωνία μας. Αλλά κάθε 17 Νοέμβρη έχουμε την ευκαιρία να θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να μην χάσουμε ποτέ τον δρόμο μας.