Αυτό που έζησα χθες στην ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτη Κορινθίας, του Σεβασμιωτάτου Παύλου, δεν ήταν απλώς μία τελετή. Ήταν μια εμπειρία από αυτές που δεν τις περιμένεις, αλλά σε βρίσκει αυθόρμητα και σε αγγίζει αθόρυβα, όπως ένα χέρι που ακουμπά τον ώμο σου, μέσα στον κόσμο. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που λες μέσα σου «κάτι γίνεται εδώ», κι ας μη μπορείς αμέσως να το εξηγήσεις.

Τον συνάντησα ξανά χτες και είδα ξανά μπροστά μου μια μορφή σχεδόν αγγελική. Όχι με την υπερβολή που συχνά λέμε τέτοιες λέξεις, αλλά με την αίσθηση ενός ανθρώπου που κουβαλάει ηρεμία. Μια ηρεμία που πηγάζει από βαθιά πίστη. Και εκφράζει μια ζωή που έχει σμιλευτεί από προσευχή, υπακοή και αληθινή ταπείνωση. Είχα την εντύπωση πως μιλούσα με έναν άνθρωπο που δεν σηκώνει τον τόνο, αλλά σηκώνει τον άλλον όταν πέφτει. Κι αυτό, στις μέρες μας, είναι πολύ πιο σπάνιο από όσο θα έπρεπε.

Και μετά ήρθε η ομιλία του. Εκεί περίμενα το «τυπικό» κομμάτι — αυτό το κομμάτι που στις περισσότερες τελετές ξεχνάς πριν καν τελειώσει. Αντί γι’ αυτό, άκουσα έναν λόγο ανθρώπινο, καθαρό, σύγχρονο. Μια φωνή που δεν μιλούσε για να ακουστεί, αλλά για να φτάσει. Όταν περιέγραφε την Κόρινθο ως σταυροδρόμι ιστορίας και πνεύματος, δεν ήταν σαν να ξεφύλλιζε ένα βιβλίο. Ήταν σαν να περπατούσε κανείς μαζί του από τον Απόλλωνα μέχρι τον Απόστολο Παύλο, από την αρχαία αγορά μέχρι το ταπεινό σπίτι όπου γράφτηκαν τα λόγια που άλλαξαν τον κόσμο. Ένιωθες ότι δεν έκανε μάθημα ιστορίας, αλλά μάθημα καρδιάς. Δεν έκανε κήρυγμα, αλλά εξομολόγηση.

Μετά την εκδήλωση, καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου ένιωσα ότι είχα γνωρίσει όχι μόνο έναν νέο Μητροπολίτη, αλλά έναν ποιμένα με αληθινό ενδιαφέρον για την πόλη του: για τον νέο που ψάχνει νόημα, τον εργαζόμενο που παλεύει για αξιοπρέπεια, τον μετανάστη που νοσταλγεί, τον ασθενή που ζητά παρηγοριά. Μια Εκκλησία που δεν μιλάει από άμβωνα, αλλά από καρδιά σε καρδιά.

Κι αν πρέπει να πω τι κρατώ περισσότερο από χθες, είναι αυτό: η Κόρινθος απέκτησε έναν Παύλο που θυμίζει Παύλο. Όχι επειδή το όνομά του το γράφει, αλλά επειδή το πνεύμα του το μαρτυρά.

Ξεκινώ, λοιπόν, από την χτεσινή σπουδαία ημέρα την ανασκόπηση της εβδομάδας αγαπημένοι μου συνδημότες, από την Ενθρόνιση του νέου μας Μητροπολίτη για τον οποίο είμαι βέβαιος ότι κάθε μέρα θα νιώθουμε πολύ τυχεροί που τον έχουμε στην Κόρινθο.

Η εβδομάδα αυτή ξεκίνησε, πάντως, αντιφατικά. Την περασμένη Δευτέρα νωρίς το πρωί στο δημαρχείο υπογράψαμε την σύμβαση για τη μεγαλύτερη δημοτική και αγροτική οδοποιία στην ιστορία του Δήμου Κορινθίων.

• 4,5 εκατομμύρια ευρώ – αποκλειστικά από ίδιους πόρους του Δήμου μας!

• 88 χιλιόμετρα δρόμων σε πόλη και χωριά!

• Έκπτωση 37% – γιατί σεβόμαστε και το τελευταίο ευρώ του δημότη!

Ήδη το γκρέιντερ του Δήμου που καθόταν τέσσερα χρόνια δουλεύει με μόνιμο οδηγό, ανοίγοντας, καθαρίζοντας, φτιάχνοντας δρόμους σε κάθε χωριό, σε κάθε γωνιά, σε κάθε αγροτικό πέρασμα.

Αλλά την ίδια ώρα που στην Κόρινθο είχαμε χαρά, στην Τενέα είχαμε ένα δράμα. Έβλεπα τον ουρανό από το παράθυρο του Δημαρχείου να σκοτεινιάζει αλλά δεν περίμενα ποτέ αυτή την καταστροφή. Σε τριάντα, μόλις, λεπτά ένα ανελέητο χαλάζι, δεν λυπήθηκε τίποτα: ούτε τις ελιές, ούτε τις βερικοκιές, ούτε τα ροδάκινα, ούτε τα κηπευτικά. Ό,τι καλλιεργήθηκε με κόπο επί ένα χρόνο, μέσα σε μισή ώρα διαλύθηκε.

Βρέθηκα ο ίδιος στις πληγείσες περιοχές και μίλησα με παραγωγούς που είδαν τον κόπο μιας ολόκληρης χρονιάς να χάνεται. Είμαστε αποφασισμένοι να σταθούμε δίπλα τους και ήδη η Δημοτική Ενότητα Τενέας κηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από την Πολιτική Προστασία με αυθυμερόν αίτημά μας και θα εξετάσουμε κάθε δυνατό τρόπο στήριξης, ώστε να μπορέσουν να ξαναστήσουν τις περιουσίες και τη ζωή τους.

Την ίδια ημέρα, τη Δευτέρα, συνέχισα κανονικά το προγραμμα μου με επίσκεψη στην ιστορική έδρα του Δήμου την Αρχαία Κόρινθο και επαφές με την Πρόεδρο, φορείς και κατοίκους.

Παράλληλα το βραδυ είχαμε δυο συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, μια ειδική λογοδοσίας και μια τακτική με αρκετά και σοβαρά θέματα στην ημερήσια διάταξη.

Από την Τρίτη μέχρι την Πέμπτη βρέθηκα στην Κάτω Ιταλία, στην Γκαλατίνα, όπου με τον Φάμπιο Βέρτζινε, τον φίλο Δήμαρχο της Γκαλατίνα, υπογράψαμε το Μνημόνιο Αδελφοποίησης της Κορίνθου, με αυτή την όμορφη, μεσογειακή πόλη. Μια αδελφοποίηση που γίνεται σύμβολο εξωστρέφειας και γέφυρα που ενώνει δύο τόπους με κοινές ρίζες και κοινό βλέμμα προς το μέλλον.

Γιατί η Κόρινθος υπήρξε πάντα μια Μητρόπολη του κόσμου. Από τα αρχαία χρόνια, όταν τα καράβια της διέσχιζαν θάλασσες και τα εμπορεύματά της έφταναν στα πέρατα της Μεσογείου, μέχρι σήμερα, που η πόλη μας ξαναβρίσκει τον διεθνή της ρυθμό, η εξωστρέφεια είναι στο DNA της Κορίνθου. Κι εμείς, ως δημοτική αρχή, το τιμούμε έμπρακτα.

Ταξιδεύουμε, συνεργαζόμαστε, προβάλλουμε το όνομά μας παντού. Από την Αντόνγκ της Κορέας, με την οποία ήδη έχουμε αδελφοποιηθεί, μέχρι το Λουγκόζ της Ρουμανίας, όπου συμμετείχαμε πρόσφατα στο διεθνές φεστιβάλ θεάτρου. Και βέβαια, μέσα από την παρουσία μας στις μεγάλες τουριστικές εκθέσεις του κόσμου, τελευταία στο Παρίσι και στο Λονδίνο, βάζουμε τη σημαία του Δήμου μας, με το κιονόκρανο της Κορίνθου, στους μεγάλους προορισμούς.

Την Παρασκευή επέστρεψα νωρίς στο γραφείο για να κλείσω εκκρεμότητες που μαζεύτηκαν κατά την απουσία μου. Και παράλληλα συσκέψεις στην τεχνική υπηρεσία και στην ΔΕΥΑΚ για την πορεία των έργων. Ειδικά για την ΔΕΥΑΚ να πω ότι ξεκινάμε την επέκταση του δικτύου των ομβρίων, με προϋπολογισμό 200 χιλιάδων ευρώ σε περιοχές του Δήμου μας (Κόρφο, Χιλιομόδι, κ.α.).

Ενώ σε μια νέα συσκεψη ορίσαμε την ημέρα παράδοσης σε χρήση του νέου υπερσύγχρονου Βρεφονηπιακού Σταθμού Αθικίων τη Τρίτη 25 Νοεμβρίου.

Συνδημότες μου, συχνά κάνω μια βόλτα στην πόλη, άλλοτε με το αυτοκίνητο και άλλοτε με τα πόδια, άλλοτε πρωί κι άλλοτε βράδυ για να δω τι γίνεται πως ζει και πως κινείται η Κόρινθος. Έτσι και χτες το βράδυ ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια μικρή διαδρομή μέσα στο κέντρο της Κορίνθου. Η εικόνα της στολισμένης πόλης, με τους ανθρώπους που περπατούσαν και σήκωναν το βλέμμα ψηλά, με γέμισε παιδιάστικη χαρά.

Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε ότι δεν έχω κρυφτεί ποτέ πίσω από δικαιολογίες: ο περσινός στολισμός, λοιπόν, ήταν μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της πρώτης χρονιάς της διοίκησής μου, έστω και αν τη τελευταία στιγμή έγιναν αρκετά πράγματα. Το είπα, το ξαναείπα και το εννοώ. Γιατί η πόλη δεν είναι μόνο έργα, τεχνικά προγράμματα και αριθμοί· είναι και ατμόσφαιρα, είναι και συναίσθημα. Κι αυτά πέρυσι δεν τα καταφέραμε καλά.

Φέτος, όμως, βλέποντας την Κόρινθο να γεμίζει χρώμα και φως, νιώθω πως κάναμε ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που αξίζει ο τόπος μας. Μια πόλη που νιώθει ότι «έρχονται Χριστούγεννα», που μπορεί να χαμογελάσει, να βγει για μια βόλτα, να πάρει μια ανάσα αισιοδοξίας. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη — έχουμε δρόμο μπροστά μας και δουλειές να γίνουν — αλλά για πρώτη φορά μετά από καιρό, βλέπω καθαρά πως τα καλύτερα δεν υπόσχονται. Έρχονται!