Η πολιτική, είτε σε εθνικό είτε σε τοπικό επίπεδο, δεν προσφέρεται για «μισόλογα». Όταν καλείσαι να πάρεις θέση, είτε υπέρ είτε κατά, οφείλεις να το κάνεις με σαφήνεια, συνέπεια και το κυριότερο με ευθύνη. Κι όμως, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, είδαμε το εξής παράδοξο: ένας σύμβουλος να ψηφίζει... με επιφύλαξη.

Τι σημαίνει όμως «με επιφύλαξη»; Σημαίνει ότι συμφωνώ, αλλά δεν θέλω να το πω καθαρά; Ότι διαφωνώ, αλλά δεν τολμώ να το δείξω; Μήπως είναι μια έξυπνη πολιτική τεχνική για να κρατώ αποστάσεις από το κόστος, χωρίς να φαίνομαι αρνητικός; Ή απλώς μια άσκηση πολιτικής αμφιθυμίας;

Ο δήμαρχος, εύλογα, αναρωτήθηκε: «Ζητάς ψήφο με επιφύλαξη; Δηλαδή; Στηρίζεις ή όχι;» Και η ερώτηση αυτή δεν είναι απλώς ρητορική. Είναι βαθιά πολιτική. Διότι σε ένα δημοκρατικό όργανο, η ψήφος είναι πράξη καθαρής βούλησης, όχι μισοτελειωμένη χειρονομία.

Η στάση του συγκεκριμένου συμβούλου δεν είναι ατομικό φαινόμενο. Αντιθέτως, φανερώνει ένα γενικότερο κλίμα πολιτικής ανασφάλειας που διαπερνά την αυτοδιοίκηση: κάποιοι θέλουν να είναι παρόντες χωρίς να φαίνονται εκτεθειμένοι. Να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, αλλά χωρίς να χρεώνονται το αποτέλεσμά τους. Είναι μια αντίληψη πρακτικής ουδετερότητας, που αν και βολική  διαβρώνει την ίδια την έννοια της πολιτικής ευθύνης.

Διότι η ευθύνη, στη δημοκρατία, δεν είναι αφηρημένη έννοια. Φέρει ονοματεπώνυμο. Είτε είσαι υπέρ, είτε είσαι κατά. Το «με επιφύλαξη» δεν είναι θέση, είναι υπεκφυγή.

Και σε μια εποχή που οι δημότες απαιτούν καθαρές κουβέντες και καθαρές προθέσεις, οι "ψηφοφόροι με επιφύλαξη" οφείλουν να απαντήσουν αν είναι διαχειριστές της εμπιστοσύνης ή θεατές των συνεπειών.