Ένα τέτοιο βίντεο είναι και το ντοκουμέντο του 1985 από το «ΓΙΕΜ» στο Σοφικό.

Μια απλή λήψη, κι όμως τόσο πολύτιμη. Φαίνονται πρόσωπα γνώριμα – κάποιοι που δεν είναι πια μαζί μας, άλλοι που μεγάλωσαν, που άλλαξαν, που σμιλεύτηκαν με τον χρόνο. Βλέπεις τις εκφράσεις τους, τις κινήσεις τους, το χαμόγελό τους – κι είναι σαν να τους ακούς ξανά να μιλούν, σαν να περπατούν δίπλα σου.

Το χωριό όπως ήταν τότε. Απλό, ζωντανό, αυθεντικό. Μια πλατεία γεμάτη ζωή, παιδιά που τρέχουν ανέμελα, παππούδες που χαμογελούν με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον που τότε δεν γνώριζαν. Ήθη, συνήθειες, γλέντια, κουβέντες – όλα μέσα σε ένα μικρό φιλμ που σήμερα γίνεται κιβωτός μνήμης.

Ο χρόνος περνά, συχνά αθόρυβα, άλλοτε αμείλικτα. Παίρνει μαζί του τους ανθρώπους, τις φωνές, τις μυρωδιές, τις λεπτομέρειες. Αλλά βίντεο σαν αυτό μάς τα επιστρέφουν – έστω για λίγο. Μας δίνουν την ευκαιρία να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε, να νιώσουμε ευγνωμοσύνη που υπήρξαμε κομμάτι μιας τέτοιας εποχής, ενός τέτοιου τόπου.

Και κάπως έτσι, καταλαβαίνεις ότι το παρελθόν δεν είναι ποτέ μακριά. Είναι εκεί, δίπλα μας, κάθε φορά που ανοίγουμε την καρδιά μας στη μνήμη.

Για όσους έφυγαν, για όσους άλλαξαν, για όσους θυμούνται – το βίντεο του 1985 από το Σοφικό είναι μια αγκαλιά. Μια επιστροφή στο «τότε», για να αντέχουμε το «τώρα».

Χ@ρα