Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν, πως όταν πολιτεύεσαι, οφείλεις, οι πολίτες στους οποίους απευθύνεσαι να γνωρίζουν ποιος είσαι, τι πιστεύεις, ποιες είναι οι απόψεις σου για μια σειρά σημαντικών θεμάτων και δεν πρέπει να κρύβεσαι ούτε να τοποθετείσαι με βάση τις δημοσκοπήσεις.

Με βάση τα παραπάνω, δεν θα μπορούσα για ένα τόσο σημαντικό θέμα, όπως είναι αυτό της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, να κρυφτώ και να μην πάρω θέση από την πρώτη στιγμή!!!. Με γνώμονα πάντα τις απόψεις μου, για το πώς πρέπει να κινηθεί το Κίνημα μας και ποιος θα μπορούσε να υπηρετήσει με συνέπεια αυτή την προσπάθεια, ώστε το ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει κυβερνητική διέξοδο και επιλογή, πάντα για το καλό του λαού και της χώρας.

Γιατί λοιπόν τοποθετούμαι μαζί με το Νίκο Ανδρουλάκη:

Όλοι θα θέλαμε το ΠΑΣΟΚ να έχει πάει καλύτερα στις Ευρωεκλογές. Πρέπει όμως να μην παραβλέπουμε πως το ΠΑΣΟΚ, ο Πρόεδρος του και τα στελέχη του είχαν να αντιμετωπίσουν:

1). Το ότι το ΠΑΣΟΚ υπέστη το δικό του βατερλώ και βρέθηκε στο 4%. Πλήρωσε και πληρώνει, άδικα βέβαια, την είσοδο της χώρας στα μνημόνια.
2). Πλήρωσε και πληρώνει λάθη του παρελθόντος, που πλήγωσαν τον κόσμο του, όπως τα διάφορα σκάνδαλα, παρά το ότι η προσφορά του στη χώρα είναι μεγάλη και με θετικό πρόσημο, αναμφισβήτητα.
3). Το ΠΑΣΟΚ με τον Νίκο Ανδρουλάκη αναγνώρισε και ρύθμισε τα χρέη του. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής επιχορήγησης πηγαίνει στην αποπληρωμή των χρεών. Έκανε Ευρωεκλογές σε όλη την Ελλάδα μόνο με 300.000,00 ευρώ. Ο αγώνας, λοιπόν, έγινε χωρίς χρήματα και με το σύνολο των στελεχών, γνωστών και μη, τηλεοπτικών και μη, να είναι εργαζόμενοι στις δουλειές τους και να δουλεύουν για το ΠΑΣΟΚ εθελοντικά και εκ των ενόντων.
4). Το πολιτικό -οικονομικό-μιντιακό σύστημα ήταν προκλητικά απέναντι από το ΠΑΣΟΚ. Έτσι το κατά κοινή ομολογία αξιόλογο πρόγραμμα του και οι θέσεις του δεν έφταναν στους πολίτες.
5). Τεράστια ζημιά, όμως, στην όλη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, προκάλεσε το «είναι λίγος ο Ανδρουλάκης», το οποίο δυστυχώς ξεκίνησε μέσα από το ΠΑΣΟΚ, υιοθετήθηκε από τους πολιτικούς μας αντιπάλους και άπλωσε στην κοινωνία.

Για να δούμε, λοιπόν, αν είναι λίγος ο Ανδρουλάκης ή αν αντιθέτως, έχει ηγετικά προσόντα και χαρακτηριστικά κι αν χτίζει με προσοχή το προφίλ του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης. Θα το κάνουμε δε αυτό προσπαθώντας να προσδιορίσουμε τι είναι και τι δεν είναι ηγεσία.

Α). Δεν είπε ποτέ ο Νίκος Ανδρουλάκης, «μόνο εγώ μπορώ να κερδίσω τον Μητσοτάκη», όπως για παράδειγμα έκανε ο Κασσελάκης και δυστυχώς το ακούμε και από υποψήφιους που διεκδικούν την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Αυτό μπορείς να το χαρακτηρίσεις ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ και όχι χαρακτηριστικό ηγέτη.

Β). Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έψαξε τις δημοσκοπικές πλειοψηφίες για να τοποθετηθεί στα διάφορα θέματα, γιατί αυτό μπορείς να το χαρακτηρίσεις ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ και όχι χαρακτηριστικό ηγέτη. Προχώρησε όμως σε προτάσεις και θέσεις που αφορούσαν τους πολλούς και τους αδύνατους, βασισμένος στις διαχρονικές αρχές και αξίες της Δημοκρατικής Παράταξης.

Γ). Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν λειτούργησε ευκαιριακά. Ξεδίπλωσε τις ιδέες μας και τις προτάσεις μας, ορθολογικά και με σχέδιο, χωρίς να μετρήσει πόσο «πιασάρικες» είναι στην κοινή γνώμη, γιατί αυτό είναι προσθαφαιρέσεις και ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ και όχι χαρακτηριστικό ενός ηγέτη. Δεν χάιδεψε αυτιά, δεν λαΐκισε παρά μίλησε ειλικρινά και με σχέδιο.

Δ). Αυτά τα 2,5 χρόνια δεν τοποθετήθηκε απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους με όρους επικοινωνίας, γιατί αυτό είναι ΕΤΕΡΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ και όχι χαρακτηριστικό ηγέτη. Πάντοτε ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ βγήκαν με θέσεις και προτάσεις, πολλές φορές μπροστά από την κυβέρνηση, όπως το θέμα της κοινωνικής κατοικίας, κλπ και όπου υπήρχε ένα όχι στις κυβερνητικές προτάσεις, δίπλα υπήρχε πάντοτε μια πρόταση τεκμηριωμένη και ρεαλιστική, από το ΠΑΣΟΚ.

Ε). Δεν υπήρξε πρόεδρος «influencer», που να του λένε οι επικοινωνιολόγοι τι θα λέει, πώς θα το λέει, πώς θα γελάει, πώς θα κουνάει τα χέρια κλπ. Ήταν ο εαυτός του. Ένας αυθεντικός ηγέτης, με χαμηλή αφετηρία, ένας από εμάς, που όμως έχει πολιτικό σχέδιο.

Στην παρατήρηση του οποιουδήποτε, πως έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι και πρέπει το ακολουθήσουμε, απαντώ και το απάντησε και ο πρόεδρος με το παράδειγμα του, πως ηγέτης δεν είναι όποιος προσαρμόζεται στους κανόνες του παιχνιδιού αλλά αυτός που αγωνίζεται για να αλλάξει και τους κανόνες και το παιχνίδι.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης πιστεύει όσο κανείς στην ΑΥΤΌΝΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ του ΠΑΣΟΚ, στην ΑΝΑΝΕΩΣΗ του και στην ΕΝΟΤΗΤΑ, γεγονός που απέδειξε με τους χειρισμούς του, μετά την άτσαλη αμφισβήτηση του, το βράδυ των Ευρωεκλογών, καθώς και με τον τρόπο που οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην επερχόεμνη εκλογική διαδικασία.

Ως πραγματικός ηγέτης έχει πολιτικό σχέδιο για το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα. Έχει υψηλούς στόχους που ξεπερνούν τις ατομικές του φιλοδοξίες. Δεν κρύβεται πίσω από δημοσκοπικές πλειοψηφίες, αλλά έδειξε πως είναι αποφασισμένος να δώσει τη μάχη των ιδεών, για δικαιοσύνη και για ισότητα, τη μάχη για τους νέους, μη προνομιούχους, που δημιούργησαν η οικονομική και η υγειονομική κρίση, τη μάχη για τη δημιουργία ξανά ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ στη χώρα μας. Αυτές τις ιδέες είναι αποφασισμένος να τις κάνει πλειοψηφία στην κοινωνία, αγνοώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Όλα αυτά δε έχει αποδείξει πως θέλει να τα κάνει, δίνοντας τη μάχη της πειθούς και όχι συναλλασσόμενος με τους ισχυρούς.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμη που δεν είναι δυνατόν να μπουν σ ένα κείμενο, είμαι πεπεισμένος πως όχι λίγος δεν είναι ο Ανδρουλάκης, αλλά βρισκόμαστε μπροστά στον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, που με σοβαρότητα, σύνεση και αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος, θα ξανασυνδέσει το ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία, με μια προσεγμένη και ειλικρινή σχέση και θα ξαναδώσει ελπίδα και υπερηφάνεια στο λαό και τη χώρα .