Ξέρεις τι είναι να έχεις 2.300.000 εργαζόμενους στην ιδιωτική σου οικονομία και να σου δουλεύουν σε 300.000 επιχειρήσεις από τις οποίες οι 220.000 να δηλώνουν ότι δεν μπορούν να απασχολήσουν πάνω από 4 άτομα (!!). Οι δε άλλες 80.000 να έχουν στη δουλειά τους μέχρι 10 εργαζόμενους η κάθε μια και πολλοί είναι...;

Ξέρεις τι είναι να διαθέτεις σαν οικονομία μόνο 800 μεγάλες επιχειρήσεις και να περιμένεις από αυτές να σώσεις την κατάσταση της (κατά 90% και βάλε...) μικρομεσαίας οικονομίας σου, επειδή ως μεγάλες απασχολούν 150-250 άτομα η καθεμιά;

Είναι λοιπόν να μετατρέπεις σε σήριαλ (με ασταμάτητα επεισόδια...) επιλογές σου στην εργασιακή πολιτική με πρωταγωνιστή τον κατώτατο;

Διαθέτεις την οικονομία εκείνη που μπορείς να κάνεις και τον κατώτατο μισθό πολιτικό παιχνίδι φθήνιας και να τον στήνεις σε "πολιτικές δημοπρασίες” για το ποιο κόμμα και ποια κυβέρνηση δίνει τα περισσότερα;

Πάντα τα ζούσαμε κάτι τέτοια στο Ελλάδιστάν. Αλλά από τη χρεοκοπία του 2008 και μετά κατάντησε πολιτικό καραγκιοζιλίκι με κομματικές δηλώσεις, με προγραμματικές δηλώσεις για αυξήσεις μέχρι και 1.500 ευρώ του κατώτατου ή τα "χτυπήματα” για την άνοδό του από 750 ως τα 850 ευρώ...

Το "δημοπρατήριο υποσχέσεων της ΔΕΘ” είχε και συνεχίζει να έχει τον κύριο λόγο. Καταντάει όμως κυριολεκτικά αηδία. Είναι το πολιτικό δούλεμα πολύ χοντρό. Για να μην το πούμε αφρικανικής τακτικής...

Και έτσι είναι τα ταξίματα (τα θυμάστε πιστεύω) ειδικά τη 15ετία μετά τη χρεοκοπία, όπου ο εμπαιγμός στην πολιτική αρένα είχε μόνιμα θύματα τους εργάτες και τους υπάλληλους της ιδιωτικής οικονομίας.

Οι άλλοι, οι κρατικοί υπάλληλοι, αλλά και οι εργάτες (ακόμη και στις ανενεργές κρατικές μονάδες) εισέπρατταν διαβεβαιώσεις για αυξήσεις και αποφυγή της κάθε συρρίκνωσης που θα μας έβαζαν οι δανειστές με το γνωστό, πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων χωρίς πισωγυρίσματα (τηρήθηκε χωρίς παρέκκλιση - ΛΑΡΚΟ και ΕΑΒ είναι τρανταχτές μαρτυρίες).

Την ίδια ώρα τα μισά σχεδόν κράτη-μέλη της Ε.Ε ούτε συζητούν τον κατώτατο αλλά μένουν στις συμφωνίες εργοδοσίας και εργαζομένων με τον ρόλο του κράτους μόνο στον συντονισμό. Τι είναι λοιπόν τα κράτη αυτά στην Ε.Ε. Ζουν στον αναχρονισμό και παραμένουν οπαδοί της παραδοσιακής συνεννόησης...;

Στην Αυστρία, τη Δανία, τη Φινλανδία, την Ιταλία και τη Σουηδία δεν έχουν υποχρεωτικό κατώτατο μισθό. Οι αυξήσεις είναι θέμα διαπραγματεύσεων από τα συνδικάτα με τους εργοδότες. Στη Δανία συμφωνήθηκε αύξηση 5,7% για το 2024, στη Σουηδία 4,1%. Στην Ιταλία τα συνδικάτα, πιέζουν για σημαντική αύξηση τη νέα χρονιά.

Γίνεται αντιληπτό πιστεύω ότι το θέμα μας, και στο σημερινό σημείωμα όπως και σε όλα τα προηγούμενα, δεν είναι η τυχόν δημοσιογραφική αντιπολιτευτική μας διάθεσή προς τη σημερινή ή τις χθεσινές κυβερνήσεις.

Ούτε αντίθεσή μας προς τον θεσμό του κατώτατου. Μια χαρά είναι ο θεσμός και μακάρι να γίνουν αυτά που μπορεί να εξυπηρετήσει για λογαριασμό όλων των εργαζόμενων.

Θέμα όμως για τη στήλη είναι το απίστευτο πολιτικό θέατρο που παίζεται με τις αμοιβές των εργαζομένων σε μια μικρομεσαία οικονομία που δεν δείχνει να αλλάζει χώρο.

Μια οικονομία που αδυνατεί να φύγει από τη μιζέρια του ολίγου σε όλους τους τομείς. Αδυνατεί να ξαναχτίσει την παραγωγή (σε όλα τα επίπεδα) και να την προσαρμόσει σε στόχους παραγωγικότητας που απαιτούν οι καιροί μας. Προσβλέπει στο άρμα του τουρισμού και των υπηρεσιών αλλά και πάλι σε συνθήκες μικρών και μεσαίων μεγεθών αφήνοντας ανάπτυξη και πρόοδο στη σκόπιμη (ηλεκτρονική σήμερα) γραφειοκρατία που πάντα εξασφαλίζει εκλογική πελατεία μέσα από παρεμβάσεις.

Ποια οικονομία λοιπόν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στα "μεγαλεία” του νέου κατώτατου; Οι 800 μεγάλες ή οι μεσαίοι που μικραίνουν χρόνο με τον χρόνο και συνδέονται όλο και περισσότερο τόσο με τις κρατικές παροχές όσο και με τα κουπόνια...

george.kraloglou@capital.gr 

capital.gr