Όπως έχουν γίνει τα πράγματα στον τόπο, ο κάθε πικραμένος διασπά το παλιό του κόμμα ή φτιάχνει ένα καινούριο κι ύστερα κορδώνεται στα έδρανα ως αρχηγός 9 ή 10 βουλευτών. Από την άλλη, όλοι τούτοι οι μικρομικροί είναι τόσο αδίστακτοι και εξόφθαλμα συμφεροντολόγοι, που κανένας δεν ξέρει που θα πάνε να κολλήσουν και τι πολιτικά τέρατα μπορούν να γεννήσουν, αν δουν ότι η είσοδός τους στην Βουλή δυσκολεύεται ξαφνικά και κείνοι θα βρεθούν άνεργοι.

Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του, λοιπόν, είναι μπροστά σ’ ένα καίριο δίλημμα, που λίγο διαφέρει από το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Αν αφήσει το 3% και με την αγάπη που έχουν οι Έλληνες στον κάθε πικραμένο, θα συνεχίσουμε να μην έχουμε Βουλή αλλά χάβρα των Ιουδαίων, από την οποία δεν μπορεί να προκύψει τίποτα της προκοπής. Ούτε σοβαρό νομοθετικό έργο, ούτε κοινοβουλευτικός έλεγχος μιας κάποιας αξίας, ούτε συναινέσεις στα καίρια εθνικά θέματα. Δεκαπέντε κοκόρια θα συνεχίζουν να κακαρίζουν, κατεβαίνοντας διαρκώς τα σκαλιά του λαϊκισμού και της γελοιότητας.

Αν πάλι ο πρωθυπουργός αποφασίσει να πάει το όριο στο 5%, τότε ενδέχεται να δούμε συνενώσεις και συνθέσεις που κανένας δεν ξέρει αν ευνοούν την υγεία του πολιτικού συστήματος και του πολιτεύματος. Διότι εδώ που τα λέμε, μια κατακερματισμένη ακροδεξιά και μια πολυδιασπασμένη αριστερά, παρά τα μεγάλα αθροιστικά τους ποσοστά, δεν αποτελούν ιδιαίτερο κίνδυνο για την πολιτική σταθερότητα του τόπου. Αν τους υποχρεώσει να ενωθούν, θα είναι το ίδιο;

Τώρα, τα όμορα κόμματα που κινούνται από 3% ως το 8% πρωτίστως αλληλοσφάζονται με τους διπλανούς ομοϊδεάτες τους και δευτερευόντως συγκροτούν πραγματικό κίνδυνο για τον Μητσοτάκη και την ΝΔ. Ακόμα και το σημερινό Πασόκ δείχνουν να μην πολυπειράζουν. Ο Φάμελλος σκοτώνεται με τον Κασσελάκη, ο Βελόπουλος με τη Λατινοπούλου σέρνεται στα δικαστήρια, η Ζωή δεν συνομιλεί με κανέναν. Προσπαθούν όλοι τους να αρπάξουν τη δική τους δεξαμενή, πριν μπουν στο μεγάλο γήπεδο. Έχει κανένα συμφέρον ο Μητσοτάκης να τους εξαναγκάσει σε συγκλίσεις και συνενώσεις;

Κι αν δεν εξαναγκάσει τους αρχηγίσκους να παραμερίσουν τα προσωπικά τους σχέδια και να συμμαχήσουν μεταξύ τους (πράγμα δύσκολο, καθότι όλοι τους είναι αρχηγάρες και περιούσιοι), έχει κανένα συμφέρον να τρομοκρατήσει τους ψηφοφόρους τους και να τους συγκεντρώσει στο μεγάλο κομματίδιο της πολιτικής τους περιοχής; Θα μου πείτε, «τι θα κοιτάξει ο Μητσοτάκης, την σοβαρότητα του πολιτικού συστήματος ή το δικό του συμφέρον»; Προφανώς το γενικότερο συμφέρον θα είναι ο μπούσουλάς του, αλλά ας μην απαιτούμε να γίνει και ο ιδανικός αυτόχειρας.

Τέλος πάντων, δεν ξέρω που θα καταλήξει και τι θα αποφασίσει ο Μητσοτάκης, πάντως η βάση της σκέψης του δεν πρέπει (και δεν είναι) τι τον βολεύει για πιθανές συνεργασίες σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, δεν θα πάμε σε συμμαχικό σχήμα, αλλά σε επαναληπτικές εκλογές. Και σ’ εκείνη την επόμενη περίοδο, κάθε πρόβλεψη για την εικόνα του πολιτικού σκηνικού είναι ανόητη.

Δημήτρης Καμπουράκης

liberal.gr