Δραπέτης έγινε ο νους
κι αλήτισσα η ψυχή

Μαρίνα Αντωνίου, Δραπέτης

Τώρα που σίγησαν τα κομματικά όπλα και οι ιδεολογικές σκιαμαχίες πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσει η Κοινωνία.

Η ελληνική κοινωνία, ως σύνολο κι όχι ως κατακερματισμένα κομμάτια και θρύψαλα, οφείλει’ να πάρει το νόμο στα χέρια της’, ώστε ν’αποφευχθούν οι όποιες αρνητικές παρενέργειες[νεορατσισμοί ή φυλοαποκλεισμοί]
Σ’αυτόν τον αφανή διάλογο ‘νόμου-κοινωνίας’ θέλω να καταθέσω 5 σκέψεις

1.τί σχέση έχει αγάπη ,ως βαθύ ανθρώπινι συναίσθημα με τους θεσμούς του γάμου,του διαζυγίου,της συμβίωσης;
Δύο άνθρωποι,όλοι οι άνθρωποι,μπορεί ν’αγαπάνε ή να μην αγαπάνε αλλήλους ευρισκόμενοι εντός ή εκτός των θεσμών

2.τί μπορεί να σημαίνει ‘αντικανονικότητα σχέσεων’ και πώς συνδέεται με την ‘κανονικότητα των νόμων’;

Η κοινωνία καθ-ορίζει  το πλαίσιο [και το νόημα] και η νομοθεσία τους κανόνες[και τα όρια]

3.ποιός πράγματι ισχυρίζεται ότι οι απαγορεύσεις δημιουργούν ένα νέφος απόλαυσης της ‘διαφορετικότητας’ κι ότι η αθεατότητα γοητεύει τους αόρατους ανθρώπους;
Η [όποια]ισότητα χωρίς αξιοπρέπεια αυτοαναιρείται

4.πώς είναι δυνατό να συνδυάζουν ορισμένοι το λόγο μισαλλοδοξίας με πράξεις ‘δοξολογίας’;
Σε ζητήματα υψηλής δι-ανθρώπινης ευαισθησίας οι πολιτικές μάσκες και τα ιδεολογικά ‘προσωπεία’ δεν έχουν θέση

5.γιατί μερικοί διατείνονται ότιοι άνθρωποι  αντιμάχονται τον Θεό ή στις παραδόσεις του λαού και του τόπου ,διεκδικώντας τα δικαιώματά τους;

Κάποια θέματα δεν υπάγονται υποχρεωτικά στον τομέα της Θεολογίας ή του Συντάγματος, αλλά άπτονται της ανθρώπινης ευτυχίας, όπως την νοούν και θέλουν να την βιώνουν οι πολίτες το 2024.

Άλλωστε ,όπως έχει γραφτεί’η δυστυχία κρατικής προέλευσης είναι η χειρότερη’[Φ.Ρόθ,Το ζώο που ξεψυχά]

Την Πολιτεία κρίνει η Κοινωνία αυτή την ώρα[αν έκανε σωστή κι ολοκληρωμένη θέσμιση] κι όχι η Πολιτεία την Κοινωνία[αν ήταν απολύτως ώριμη για παρόμοια μεταρρύθμιση].

Αυτό ας γίνει σαφές σε άπαντες

Γιάννης Πανούσης

καθηγητής Εγκληματολογίας

Πρώην πρύτανης ΔΠΘ

Πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη