Σε συνέχεια του Πρώτου μέρους [capital 13/1/23],το οποίο αναφερόταν σε θέματα πολιτικού/δημοσίου ενδιαφέροντος, θα επιχειρήσω να θίξω –πάλι με τη μορφή ερωτημάτων/αποριών-πτυχές του φαινομένου με κυρίαρχο το κοινωνικό και διανθρώπινο στοιχείο

-έως πότε θα αναζητούμε ‘ταυτότητες καθαρότητας’ αστυνομεύοντας την ιδιωτική ζωή των συνανθρώπων μας;
-έως πότε θα υιοθετούμε τεκμήριο ενοχής για όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας ή δεν μας μοιάζει;
-έως πότε θα δεχόμαστε, εν είδει εισαγγελέα των ηθικοκοινωνικών μας απόψεων,τους εκπροσώπους κάποιου ...ισμού;
-έως πότε θα χαρακτηρίζουμε εξυγίανση του[παλαιού]συστήματος αξιών κάθε ακρότητα και αυθαιρεσία, προερχόμενη από δήθεν  νεωτεριστές,που συχνά αποδεικνύονται  περισσότερο ανήθικοι από τους προηγούμενους;
-έως πότε  η χειραφέτηση θα σημαίνει αντιστροφή[και διαστροφή;] ρόλων και προτύπων;
-έως πότε η αποδόμηση ‘αυτού που είμαστε’ για να γίνουμε εκείνο που επιβάλλουν οι άλλοι θα θεωρείται εκσυγχρονισμός;
-έως πότε θα ανεχόμαστε ‘επόπτη συνείδησης και politically correct συμπεριφοράς ‘ για κάθε λέξη,κάθε τραγούδι,κάθε άποψη,ακόμα και κάθε σκέψη;
-έως πότε η προσωπική ευθύνη θα υποκαθίσταται από την ιδεοληπτική δικαιολόγηση;
-έως πότε το πνεύμα ελευθερίας των ανεξάρτητων διανοούμενων θα ηττάται από τις νεο-προκαταλήψεις  του όχλου,που δοξάζουν ως  ‘προοδευτικό’,ο,τιδήποτε   ισοπεδωτικό  ή κατά περίπτωση παρεκκλίνον;
-έως πότε δεν θα συνειδητοποιούμε τη διαφορά ανάμεσα στη διαλαλούμενη  ψευδοπολυμορφία και την [υποκρυπτόμενη] υποχρεωτική [αντίστροφη]ομοιομορφία[Πασκάλ Μπρυκνέρ];

Με τα παραπάνω προφανώς δεν στοχεύω να τρομάξω τον συνεχώς κατηγορούμενο κυρ-Παντελή[για πολλούς προβολή του Μπάρμπα Θωμά] ,ούτε να προτείνω μία νέα ανάγνωση[κι αναγνώριση της αυθεντικότητας] της Ιστορίας. Η μόνη μου φιλοδοξία ήταν να υπογραμμίσω ότι αυτό το [πολυ]πολιτισμικό μίξερ,το οποίο ανακατεύει τα πάντα[γλώσσα,ήθη,θρησκείες,φυλές,φύλα κλπ], δεν είναι εύκολο να οδηγήσει σε συν-αδέλφωση/συμ-φιλίωση λαών και πολιτών.Φοβάμαι ότι οδηγούμαστε-ανεπαισθήτως;- σε μορφώματα[κοινότητες,συλλογικότητες αλλά όχι κοινωνίες]όπου μόνον ‘ο όμοιος’ θα γίνεται αποδεκτός,ενώ ‘ο άλλος’ θα είναι πάντοτε εχθρός.

Μακάρι να πέφτω έξω...

ΥΓ.’’Εντύπωσα τις πολύφερνες δηλώσεις μου
σε προτάσεις ορισμένου χρόνου’’[Γ.Φραγκούλης]