Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε έναν αξιοσημείωτο «πυρετό» γύρω από το όνομα του Γρηγόρη Δημητριάδη, τον πρώην σύμβουλο του Πρωθυπουργού. Άρθρα, σχόλια, διαρροές, «εκτιμήσεις» και σενάρια που προσπαθούν να ερμηνεύσουν πού βρίσκεται, με ποιους συναντιέται, τι σχεδιάζει και κυρίως αν θα επιστρέψει σε κάποια θέση στο κυβερνητικό ή κομματικό σχήμα.

Όμως, όσοι γνωρίζουν τον Δημητριάδη από κοντά, ξέρουν πολύ καλά κάτι που φαίνεται να διαφεύγει από πολλούς: ο ίδιος μάλλον χαμογελά παρακολουθώντας όλη αυτή τη φασαρία.

Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί ο Γρηγόρης Δημητριάδης δεν είναι άνθρωπος που ορίζει την αξία του από τίτλους, καρέκλες ή «βιλαέτια». Δεν τα χρειάστηκε ποτέ για να αποδείξει τη θέση του στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ήταν της «βιτρίνας». Παραταξιακός μέχρι το κόκαλο, με γνήσια και ουσιαστική αναγνώριση στη βάση του κόμματος, μια αναγνώριση που βασίζεται στην εμπιστοσύνη.
Και αυτό δεν κατασκευάζεται. Χτίζεται. Και ο Δημητριάδης την έχει χτίσει εδώ και χρόνια.

Οι τελευταίες του παρουσίες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας δεν πέρασαν απαρατήρητες. Συναντήσεις με νεολαίους, οργανώσεις, παλιά και νέα στελέχη, βουλευτές και ανθρώπους της κομματικής βάσης δείχνουν κάτι εξαιρετικά απλό.
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης, χωρίς να κατέχει κάποια επίσημη θέση, εξακολουθεί να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος της παράταξης.

Κινείται παντού στην Ελλάδα, μιλάει άνετα με όλους. Δεν διχάζει, δεν επιβάλλεται, δεν σηκώνει λάβαρα. Αφουγκράζεται και κυρίως συζητά. Και αυτό σε ένα κόμμα είναι ίσως πιο χρήσιμο από οποιαδήποτε βαρύγδουπη θέση.

Η φωτογραφία του στη Φλώρινα, πλάι σε βουλευτές και υπουργούς από όλες τις «φυλές» της Νέας Δημοκρατίας, λέει από μόνη της όσα οι άλλοι ψιθυρίζουν με μισόλογα. Μπορεί να σταθεί παντού. Και το ξέρουν. Το αν κάποιος θέλει να το δει, είναι άλλο θέμα. Το μήνυμα όμως είναι ξεκάθαρο.

Ακόμη και οι δημοσιεύσεις του στα social media, ένα βιβλίο, μία αναφορά, μία λεπτομέρεια, αρκούν για να κινητοποιούν συζητήσεις. Όχι γιατί μόνο γιατί «στέλνει μηνύματα», αλλά γιατί ο χώρος, η παράταξη, τον παρακολουθεί.
Κι αυτό δεν συμβαίνει σε όσους έχουν θεωρητικά φύγει από το προσκήνιο. Συμβαίνει μόνο σε όσους εξακολουθούν να έχουν βαρύτητα. Βαρύτητα που προκύπτει από τη πορεία του.

Όλοι αναρωτιούνται ποιος θα είναι ο ρόλος του την επόμενη μέρα. Θα είναι στην κυβέρνηση; Στο κόμμα; Σε κάποιον κρίσιμο ενδιάμεσο χώρο;

Οι παραταξιακοί φίλοι το βλέπουν ως ευκαιρία προς το καλύτερο. Οι αντίπαλοι ως απειλή και απλώς ελπίζουν να μη γυρίσει ποτέ ξανά σε ενεργό θέση.

Κατανοητό βέβαια, το έργο του μιλούσε από μόνο του και θα συνέχιζε από εκεί που τον άφησαν. Να συντονίζει, να ενώνει, να δίνει κατευθύνσεις επιτυχίας.

Το βέβαιο είναι ένα:
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης ήταν, είναι και θα είναι άνθρωπος της παράταξης.
Και αυτό δεν το αλλάζουν στη συνείδηση των νεοδημοκρατών ούτε φήμες, ούτε άρθρα, ούτε αναρτήσεις.
Ο Δημητριάδης δεν χρειάζεται θέση για να έχει επιρροή.

Όσο κι αν γράφονται σενάρια, όσο κι αν δοκιμάζονται αναλύσεις, όσο κι αν χτίζονται αφηγήματα, η πραγματικότητα παραμένει ξεκάθαρη:
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης ήταν, είναι και θα είναι ένας άνθρωπος της παράταξης.
Με ρόλο, επίσημο ή ανεπίσημο.

veriotis.gr