Επειδή στις μακροχρόνιες και βαθιές αξιακές κρίσεις δεν υπάρχουν αθώοι, σκέφτηκα να κατα-γράψω-με τη μορφή ερωτημάτων/αποριών-ορισμένες πτυχές του φαινομένου -έως πότε ορισμένοι θα ‘ντρέπονται’ για την Ιστορία της Ελλάδας ή θα λοιδωρούν τη [χριστιανική]θρησκευτικότητα των ελλήνων στο όνομα μιάς ανύπαρκτης [και καθόλου αμοιβαίας από άλλες χώρες]’αλληλεγγύης των λαών’;

-έως πότε θα γοητευόμαστε[ως κοινωνία αλλά και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά]με το Κακό και θα θαυμάζουμε τους κήρυκες της Γενικής Καταστροφολογίας,οι οποίοι όταν αποκτήσουν την εξουσία μεταβάλλονται σε Σωτήρες;

-έως πότε θα εκλαμβάνουμε τους πάσης φύσεως και μορφής ολοκληρωτισμούς σαν ένα πλαίσιο διεκδίκησης ‘ειδικών’ δικαιωμάτων και έκφρασης της[εξατομικευμένης;] διαφορετικότητας;

-έως πότε θα ταυτίζουμε τα  ανεξάρτητα κινήματα απελευθέρωσης από αναχρονιστικές ‘δουλείες’ με τις λίστες προγραφών των διαφωνούντων,που απεργάζονται σκοτεινά κέντρα φανατικών;

-έως πότε θα γινόμαστε συνένοχοι εγκλημάτων κατά του ελεύθερου ανθρώπου, πολεμώντας τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα, με τα όπλα του αντιρατσιστικού ρατσισμού;

-έως πότε θα καταβροχθίζουμε τις σάρκες της Δημοκρατίας,προφασιζόμενοι ότι  η όποια υποχώρηση του Κράτους δικαίου ΄’νομιμοποιεί’ την καλή[αντι/στασιακή;] βία;

-έως πότε η δημοκρατική και ανθρωπιστική ανεκτικότητα σε ιδέες θα ενδύεται την αντιδημοκρατική κι απάνθρωπη ανοχή στις εγκληματικές πράξεις;

-έως πότε οι συλλογικότητες υποκειμενικών προσεγγίσεων της πραγματικότητας[sic]θα συνιστούν γνώμονα χάραξης πολιτικής για τη χώρα;

-έως πότε θα αναφέρονται κάποιοι σε ‘κόκκινες γραμμές’[εθνικής,πολιτικής,ηθικής οριοθέτησης],ενώ άπαντες γνωρίζουν ότι οι κάθε είδους ‘γραμμιτζήδες’ έχουν μπλέξει[λόγω διαπλοκής] τις γραμμές τους;

-έως πότε θα εργαλειοποιείται η ιστορική μνήμη όταν αναφέρεται σε δικαιώματα,ενώ η δόλια αμνησία θα κυριαρχεί όταν μιλάμε για υποχεώσεις;

Αυτά και θα επανέλθω...

ΥΓ.’’Όποιος νομίζει πως κρατά τα μυστικά του
....μ’ένα υπέρ,μ’ένα κατά,μ’ένα  επί,
είτε το γράφει,είτε τ’όμιλεί,
κάνει μεγάλο λάθος’’[Γιάννης Μεταξάς]

Βιογραφικό Γιάννη Πανούση

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949.Μεγάλωσε στον Κολωνό και στο Λόφο Σκουζέ.Σπούδασε στη Νομική Αθήνας[πτυχίο],στο τμήμα Πολιτικών επιστημών[πτυχίο] κι αναγορεύθηκε διδάκτωρ στο Πουατιέ της Γαλλίας[1978].

Δίδαξε ως καθηγητής εγκληματολογικά μαθήματα στη Νομική του Δ.Π.Θράκης[1978-1997] και στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ[1997-2012].Εξελέγη Πρύτανης του ΔΠΘ[1997] και βουλευτής ΔΗΜΑΡ[2012-14].

Έχει δημοσιεύσει 20 βιβλία και 300 άρθρα εγκληματολογικού/σωφρονιστικού περιεχομένου και συμμετείχε σε δεκάδες νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και σε επιστημονικούς φορείς.

Με το ψευδώνυμο Γιάννης Απαρθινός έχει δημοσιεύσει 4 ποιητικές συλλογές[1975,1977,1978,1984,εκδ.Διογένης] και μία[‘Μοιρόγραφτο’] με το όνομά του[2018,εκδ.Ι.Σιδέρης]-συμμετέχει με 24 ποιήματα στο συλλογικό ‘’4Χ4’’[μαζί με Κ.Κρεμμύδα,Τρ.Κωτόπουλο και Ν.Φωτόπουλο][εκδ.Α-Ω,2021]

‘Εχει εκδόσει ένα θεωρητικό βιβλίο ‘’Δίκαιο και άδικο,αθώοι και ένοχοι,Καλό και Κακό στην αστυνομική μυθοπλασία’’[Παπαζήσης 2021],καθώς και ένα βιβλίο με αστυνομικά διηγήματα’’Ο Φάνης Κρέμος ανα-λύει κι επι-λύει αστυνομικά αινίγματα’’[Κύφαντας 2021]